İMKÂNSIZ BİR AŞKIN KADERİ

Hayatın solgun sayfalarına
Kaderin silinmeyen mürekkebiyle yazılan
“Ölüm” adlı şiirin ilk dizesinde bulmuştum seni.
O kadar saf ve temizdin ki,
Bir an, çok kısa bir an cennete gitmiştim sanki
Pürüzsüz teninden yayılan parfümünün eşsiz kokusu
Rüzgârla dalgalanan saçlarının arasından süzülerek
Bedenimi adeta okşuyor,
Duyularımı kamçılıyordu.
Bir an için yaşamı hissettim.
Gözlerin,
Ağır kederleri kara kapılar ardına saklamış,
Her şeye rağmen gülümseyebilen gözlerin
O gün bana hayata yeniden bakabilmeyi öğretti.
Dudakların,
Bir erkeğin arzuladığı kadar yumuşak,
En derin sırları saklayabilecek kadar sıkı,
Bir gül kadar kırmızı…
Düşlüyordum peri kızını
Okşarken yüreğimi,
Saçlarının rüzgârı…
Başka bir alemde hissettim kendimi
Bana uzattığında elini
Ellerin,
Dünyanın en yumuşak maddesiydi sanki
Bir an için tuttum ama, sonra kayıp gitti...
Tıpkı geçip giden zaman gibi
İşte böyle başlamıştı
Kendimi yiyip bitirme mevsimi...

Gözlerin deymiyordu gözlerime
Başkasına aitti
Dudaklarından dökülemezdi aşk cümleleri
Öznesi başka biriydi
Ve o narin ellere bir daha değilemezdi
Bir başkasıyla kenetliydi
Bu duygular kemirdikçe kemirse de beni
Sonunda kurtulmayı başardım bu esirlikten
Duygularımın esaretinden
Ellerim kelepçeli, dudaklarım kilitli
Aramaya çıktım bulamayacağımı bilsem de seni
Hayâlin bile benim için bir ümit şimdi
Kim bilir bir gün karşılaşırız belki
Ve kaderin silinmeyen mürekkebi
Bu kez yalnızca yazar ikimizi :
“İmkânsız bir aşkın hikâyesi”…