SON ÇIRPINIŞ

Karanlık
Kapladığında her yeri,
El arar tutacak, başka bir eli,
Bilse de hissedemeyeceğini.
Gözler arar başka gözleri,
Bilse de göremeyeceğini.
Ve çırpınmaya başlar yürek,
Kafesteki bir kuş misali,
Yalnızlıktan kaçamayacağını bile bile,
Son bir ümitle…

Gece ilerler…

El bulamayacağını anlar başka bir eli,
Sarılır yalnızlığa,
Gözler, kapanır çaresizliğin koynunda,
Yürekse, çırpınmaktan yorgun düşer,
Ve son sözlerini fısıldar karanlığa,
Duyulmayacağını bilir oysa…

“Gündüzün ortasındayım ama,
Gecenin koynundayım,
Hayatın ezgisinde olsam da
Sensizliğin sessizliğindeyim,
‘Bekleyeceğim hiç gelmeyecek aydınlığı
Seni bekleyeceğim’
Diye haykırmak istiyorum,
Ama,
Avazım çıktığı kadar susuyorum.”

Alacakaranlık…

Yürek, dayanamaz daha fazla,
Ve son verir hayata,
Kanat çırpar özgürce,
Yalnızlık esaretinden,
Bilinmeyen sonsuzluğa…